Getuigenis Broeder Pierre-André msp.
"Een meer uitgesproken roeping tot het contemplatieve leven binnen ons religieus Instituut"
Mijn naam is Pierre André, ik ben 33 jaar en ben Fransman. Ik hoorde voor het eerst over de beweging “Missionarissen Dienaars der Armen” in 2013 van mijn moeder die een toespraak had bijgewoond van een der MSP-paters, Pater Walter Corsini, in een dorp vlakbij ons huis in het zuiden van Frankrijk. Op dat moment was ik mijn studie boekhouden en management aan het afronden en had ik het verlangen om een jaar naar het buitenland te reizen om de armen te helpen en na te denken over mijn toekomst. Tijdens de laatste twee jaar van mijn studie (2012-2013) realiseerde ik me dat boekhoudkunde dat ik naast mijn studie deed niet iets was wat ik de rest van mijn leven had willen doen, ook al vond ik veel aspecten ervan leuk. Ik had veel nagedacht, op verschillende niveaus (over ons economisch systeem, onze moderne samenleving...) die me deden verlangen naar een betere wereld waar geloof, liefde voor God en voor de naaste meer beleefd zouden worden. Ik stelde me ook vragen naar roeping. In Parijs, waar ik studeerde, had ik deelgenomen aan verschillende activiteiten ten dienste van de armen; in de winter bijvoorbeeld, de nacht met hen doorbrengen in de parochie, of de straat opgaan om hen iets te drinken te geven en met hen te praten. Deze ervaringen hebben me getekend, ontroerd, ik voelde het verlangen om iets meer voor de armen te doen. Om deze redenen besloot ik aan het einde van mijn studie een “humanitair jaar” te doen en ik besloot dit te doen bij de “Missionarissen Dienaars der Armen” tenminste als ze me zouden aanvaarden. Als aan God gewijde mensen en hun vertrouwen stellend in de Goddelijke Voorzienigheid, werd ik getroffen door hun spiritualiteit, hun totale toewijding aan de armen.
De oversten van de MSP’s hebben mijn missie-ervaring aanvaard. Nadat ik een tijdje in het vormingshuis in Ajofrín in Spanje had doorgebracht om Spaans te leren, ben ik naar Peru gegaan om de missie een jaar lang te helpen. Er werd me een groep van zeven kinderen tussen vijf en acht jaar toevertrouwd om voor te zorgen tijdens hun studie, werk, spel, gebed, enz. Als ze niet op school waren, werkte ik ook in de sacristie. Ik had ook het geluk om elke week regelmatig naar de missie te gaan, meer bepaald op woensdag om catechese te geven in een dorp van het gebergte op 4000 meter boven de zeespiegel, aan zeer arme kinderen. Hierdoor zag ik de grote armoede (materieel en geestelijk) die er in de Andes heerst en realiseerde ik me dat er nog veel moest gedaan worden om deze mensen uit hun ellende te helpen en tot God te brengen.
"Contemplatief leven: in het klooster, dat in missiegebied ligt, werken en bidden zij vooral voor de armen en voor de missie"
"Ik werd getroffen door deze roeping van totale toewijding aan God, een leven van stilte, van afzondering, van werk, waarin vele uren van de dag worden gewijd aan gebed om de Heer te eren en voorbede te doen voor zoveel mensen"
Ik heb mijn roeping beetje bij beetje ontdekt, zowel tijdens dit ervaringsjaar als tijdens mijn missionaire leven. Maar ik voelde vooral Gods roep acht maanden na mijn aankomst in Peru, wanneer ik een retraite meemaakte in het klooster van “Nuestra Señora del Silencio” waar onze contemplatieve MSP-paters wonen. Daar voelde ik op verschillende gebedsmomenten dat de Heer mij bij de “Missionarissen Dienaars der Armen” wilde hebben en dat ik daar veel goeds zou kunnen doen. Ik voelde me meer bijzonder tot het contemplatieve leven geroepen binnen het Instituut.
In september 2015 begon mijn vorming in ons huis in Toledo in Spanje, een vorming die acht jaar geduurd heeft. Deze heb ik nu afgerond. Ik heb in al deze jaren veel ontvangen, zowel op intellectueel niveau met de studie van filosofie en theologie, als op menselijk, spiritueel en pastoraal vlak. Deze opleiding was mogelijk dankzij de geestelijke en materiële steun van zoveel mensen die ik van harte dank. Te denken aan de edelmoedigheid van deze mensen heeft me geholpen en helpt me nog steeds om vrijgevig en toegewijd te zijn in mijn dagelijks leven. Tijdens deze vormingsjaren waren er vele goede momenten maar ook momenten van beproeving (zoals de examentijd), maar bij deze gelegenheden heb ik meerdere keren de steun van de Heer mogen ervaren. Deze kleine “goddelijke hulpjes” waren voor mij heel mooie tekens van mijn roeping. Ik dank de Heer dat ik heb kunnen volhouden.
Zoals ik al eerder zei, voelde ik tijdens mijn ervaringsjaar (dat dienstjaar dat ik in 2014 en 2015 deed) een meer uitgesproken roeping tot het contemplatieve leven binnen ons religieus Instituut. Tijdens mijn ervaringsjaar en mijn vormingsperiode (toen de oversten me naar Peru stuurden om de missie tijdens de vakantie te helpen) had ik de mogelijkheid om enkele korte ervaringen op te doen in het klooster van “Nuestra Señora del Silencio”. Ik werd getroffen door deze roeping van totale toewijding aan God, een leven van stilte, van afzondering, van werk, waarin vele uren van de dag worden gewijd aan gebed om de Heer te eren en voorbede te doen voor zoveel mensen. Ik kon de waarde, de schoonheid en de adel van dit leven inzien. De paters legden me ook de bijzonderheid van hun contemplatieve leven uit, namelijk dat van een “missionair” contemplatief leven: in het klooster, dat in missiegebied ligt, werken en bidden zij vooral voor de armen en voor de missie; de missionaire ijver van de contemplatieven wordt gestimuleerd door de nabijheid van de missie, maar ook door bepaalde rechtstreekse apostolische activiteiten met de armen die van tijd tot tijd worden uitgevoerd.
Ik ben enthousiast over dit contemplatieve leven en in 2024 zal ik, normaal gezien, geleidelijk integreren in de contemplatieve gemeenschap (één of twee weken per maand bij hen wonen) met het oog op een definitieve integratie in hun gemeenschap als wordt vastgesteld dat dit mijn roeping is binnen de bredere roeping als missionaris dienaar der armen.
Op 12 oktober 2023 heb ik mijn eeuwige geloften afgelegd bij de “Missionarissen Dienaars der Armen”, wat me nog enthousiaster maakt te midden van dienstbaarheid aan de allerarmsten.
Broeder Pierre-André msp.
"Maar ik voelde vooral Gods roep acht maanden na mijn aankomst in Peru"
