Getuigenis Daniel Mendoza

"De beste momenten van mijn leven bracht ik door op de “Sint Francisco en Jacinta Marto" school. 

In het begin was ik niet erg gewend aan het gebed, het bijwonen van de Mis, enz., ik was daar erg ongeschoold in, ik was eigenlijk protestant en behoorde tot de Evangelische Beweging, maar de school van de Missionarissen Dienaars der Armen heeft me veel geholpen, enorm veel! Ik kreeg daar hulp als persoon, financieel en ook in de zoektocht naar mijn godsdienst. Inderdaad, zelfs als het waar is dat we daar de leer van de katholieke kerk leerden, voelde ik me nog steeds niet erg op mijn gemak omdat ik nog steeds twijfelde of het allemaal echt van God kwam.

Er ging een lange tijd voorbij, en beetje bij beetje, met de lessen die mij op school werden bijgebracht en met de ervaringen die ik met sommige Broeders had, begon ik te leren. Wij spraken over het katholieke geloof en andere religies, het was zinvol en samenhangend om over andere religies te spreken, omdat het er niet om gaat het katholicisme op te leggen, maar om het te kennen en bekend te maken dat wij in de ware godsdienst zijn.

Ik wilde bij de politie gaan, en heb daarvoor bijna een half jaar gestudeerd, maar ik besefte dat ik niet aan alle eisen voldeed om toegelaten te worden; daarom ben ik uiteindelijk aan de universiteit gaan studeren; nu studeer ik “Bedrijfswetenschappen”. 

Wanneer ik de school verliet, was ik een beetje gek, ik raakte buiten zinnen, want ik leefde zonder regels, zonder verplichtingen, ik voelde me “vrij” ... maar tegelijkertijd had ik een heel groot schuldgevoel, omdat ik wist welke schade deze zonde aanrichtte; bovendien was ik me bewust, omdat ik in dit alles onderricht was, van alle morele last die mijn daden met zich meebrachten; ik probeerde het te vergeten, maar dat was niet zo gemakkelijk, en ja! Ik ben een tijdje van het rechte pad afgedwaald. Maar wanneer men de Beweging bezoekt en zich zijn vroegere leven herinnert, beseft men werkelijk dat al deze gebeurtenissen slechts oppervlakkig en banaal zijn en ons op geen enkele manier helpen. Zo miste ik het om naar school te kunnen gaan, te bidden, het gevoel deel uit te maken van een familie.

Aan alle mensen die ons helpen, of het nu veel of weinig is, het maakt niet uit! Het belangrijkste is dat die hulp uit het hart komt...

Ik herhaal mijn dank, want dankzij hun hulp hebben zij een arme jongeman als ik, die nu Bedrijfskunde studeert, vooruit kunnen helpen. 

Dank aan allen die geholpen hebben om zoveel kinderen uit de armoede te halen, die net als ik overleefden te midden van grote ontberingen. Ik dank veel mensen, want dankzij hen heb ik een goede opleiding gehad, eten en een school met een geweldige infrastructuur; de beste ervaringen en de mooiste momenten van mijn leven heb ik op school doorgebracht met mijn klasgenoten, allemaal dankzij die mensen die, zelfs met een zandkorreltje, hebben meegewerkt zodat Pater Giovanni Salerno deze prachtige wereld voor ons kon creëren. 

Naar school te kunnen gaan en te bidden begon ik te missen