"Mamá Liz", zoals wij haar noemen, is een van onze trouwe medewerksters hier in Illo-Moquegua, Peru; zij is altijd beschikbaar om ons te helpen wanneer wij het nodig hebben.

Zij vertelt ons dat, voordat zij de MSP zusters ontmoette, haar leven nogal triest en eentonig was. Op dertienjarige leeftijd verliet zij haar thuis (zij is geboren in Desaguadero-Puno) en vertrok naar Ilo-Moquegua omdat een dame haar een baan en onderdak aanbood. Beetje bij beetje hielp zij haar om overdag te studeren en 's nachts te werken. 

Op twintigjarige leeftijd kreeg zij haar eerste dochter, die het kanaal zou zijn dat God zou gebruiken om haar tot het geloof te brengen en later tot de Kerk. Toen het meisje opgroeide toonde zij belangstelling voor de dingen van God; op school had zij gehoord dat er in de Kerk een koor was dat alleen voor God zong; zij verlangde ervan deel uit te maken en dat haar moeder haar elke dag naar de Mis zou vergezellen.

In die tijd was mevrouw Liz echter nogal materialistisch, ze wilde niet naar de kerk omdat het haar niets zei en vond dat ze er haar tijd verspilde; ze schold haar dochter vaak uit omdat zij er naartoe ging, maar het meisje bad voor haar moeder. Het gebeurde dat zij op een dag met tegenzin haar dochter naar de kerk moest vergezellen, omdat haar man vond dat zij haar zo laat niet alleen kon laten gaan; Liz zegt dat zij toen boos was en mompelend achter haar dochter aanliep. Als zij de kerk binnenkwamen stond de H. Mis op het punt te beginnen, haar dochter ging naar het koor en zijzelf naar de laatste kerkbank met de gedachte dat het spoedig afgelopen zou zijn; zij begreep niets van het heilig offer, waarom ze opstonden, waarom ze knielden, waarom ze zongen en wat de priester zei, enz. Ze deed precies wat de anderen deden. Ze was zo gedesoriënteerd dat ze niet eens merkte dat de lichten in de kerk uitgingen en ze niemand meer zag, ze voelde zich behoorlijk bang, en zonder te weten waarom draaide ze zich om en zag een lange, knappe, zeer elegante jongeman die naar haar glimlachte en haar bij de schouders omhelsde, ze voelde zoveel vrede en rust die ze nog nooit eerder had gekend; en wanneer de lichten terug aangingen zag zij de jongeman niet meer en alles ging gewoon door, de priester beëindigde de gebeden. Zij was zo verbaasd over deze gebeurtenis dat zij van toen af altijd wilde dat haar dochter haar elke keer naar de kerk zou willen vergezellen. In die tijd begon haar jongste driejarig dochtertje naar de kleuterschool te gaan, naast de crèche die door de MSP zusters wordt geleid; zo kwam zij geleidelijk aan in contact met hen. Rond dezelfde periode werd haar oudste dochter ernstig ziek en moest verschillende operaties ondergaan. Zij was daardoor zo wanhopig dat de zusters haar aanmoedigden om deel te nemen aan een retraite van de Katholieke Missiebeweging (lang geleden opgericht door de Mexicaanse missionarissen in Ilo); zij liet alles achter en ging naar de retraite. Daar beleefde zij opnieuw die vrede en rust die zij in de kerk had ervaren toen zij er voor de eerste keer naartoe ging, en zonder te weten hoe was zij in tranen gedompeld terwijl zij naar de kapel voor het Heilig Sacrament werd gebracht. Te midden van haar diepe pijn bood zij het leven van haar dochter aan God aan; na deze offerande keerde de vrede weer. Aan het einde van de retraite keerde zij terug naar haar gezin en toen de medische onderzoeken op haar dochter werden uitgevoerd, - o wonder! - was de ziekte volledig verdwenen en had het meisje de geplande operatie niet meer nodig.