Rozbrzmiewają jeszcze w moim umyśle i w moim sercu słowa, które Matka Boża wypowiedziała do świętego Juana Diego na górze Tepeyac: „Czyż to nie ja, twoja Matka, jestem tutaj?”. Tak. Świadectwo moich dziewięciu lat kapłaństwa, jakie pragnę dać, poświęcam Najświętszej Dziewicy Maryi i jej pokornemu oblubieńcowi św. Józefowi.
Spośród wielu szczególnych momentów, jakie przeżyłem w ciągu tych lat kapłaństwa, chcę się podzielić jednym szczególnym: Odprawiałem moją pierwszą mszę świętą w parafii, z której pochodzę, parafii św. Marii Magdaleny w dzielnicy Pueblo Libre (Lima). Była obecna moja rodzina, bliscy, przyjaciele, wiele osób, które znałem od dziecka. Na koniec Mszy świętej, kiedy pozdrawiałem obecnych, zdałem sobie sprawę, że brakowało jednego z moich najbliższych przyjaciół: Luchita Veli Berrocala. Powiedziano mi, że jest w szpitalu. Kilka dni później poszedłem go odwiedzić. Nigdy nie zapomnę tego spotkania. Ja w czarnej sutannie na stojąco, a on w białej koszuli na łóżku. Bardzo się rozpłakał na mój widok. Rozmawialiśmy trochę, potem go zapytałem, czy nie chce przyjąć Sakramentu Namaszczenia chorych. Luis miał raka mózgu… Dzień później wróciłem, aby udzielić mu tego sakramentu. Był to dla mnie wyjątkowy moment. Pierwszy raz wówczas udzielałem namaszczenia – było to kilka dni po moich święceniach – i to udzielałem go mojemu przyjacielowi. Wróciłem po raz trzeci odwiedzić Luisa, zanim wróciłem do Cuzco, aby podjąć apostolat w Miasteczku Chłopców. Mój przyjaciel walczył jeszcze przez rok ze straszliwą chorobą. Zmarł 3 marca 2013 roku. Utrzymuję dobre kontakty z jego rodziną, przede wszystkim z jego ojcem. Modlę się zawsze za Luisa, za jego żonę i dwuletniego synka, którego zostawił. Luchito Vela, odpoczywaj w pokoju!! 

Posługa kapłańska wymaga poświęceń, wyrzeczeń i ofiar. Z pewnością jedną z największych radości dla kapłana jest świadomość oddawania życia za innych (por. J 15,13).