Moje życie upływało szczęśliwie, wśród zabaw i śmiechu, zawsze blisko wielkodusznych osób, z których niektóre z czasem stały się zakonnicami, tak jak ja. Widziałam z bliska, jak Ruch się rozrasta, szczególnie mała wspólnota Sióstr, która dzień po dniu tworzyła się i stawała coraz liczniejsza dzięki wielu wielkodusznym dziewczynom gotowym poświęcić się w szczególny sposób ubogim, dając im to, czego wcześniej nie otrzymali. W tym czasie po raz pierwszy przyjęłam eucharystycznego Jezusa w czasie mojej Pierwszej Komunii świętej. On napełnił mojej serce. Począwszy od tego dnia, kształtował mnie jak metal w tyglu. W tym tak wyjątkowym dniu, w którym Jezus spogląda i spoty- ka w sposób szczególny niewinne dusze dzieci, prosiłam Go z całego serca o łaskę poświęcenia się Jemu i zachowania na zawsze niewinności. A teraz codziennie proszę Maryję Dziewicę, aby pomagała mi zachować tę łaskę.

Pamiętam, gdy miałam osiem lat, w czasie letnich wakacji siostry zabrały mnie ze sobą na misję do wioski Huancarani. Spałyśmy w domu, którego nam użyczono, bez łazienki, bez prądu, bez żadnych wygód, które miałyśmy w Domu Dziecka. Mogłam w ten sposób osobiście dotknąć ubóstwa, któremu ludzie muszą stawiać czoła w swoim codziennym życiu. To wydarzenie naznaczyło moje życie. Uświadomiłam sobie, że w Domu Dziecka jestem szczęśliwa i niczego mi nie brakuje. Pojawiła się we mnie myśl i pragnienie, by oddać się ubogim jako misjonarka. Moje powołanie umacniało się stopniowo dzięki lekturze żywotów świętych, zachęcając mnie do szukania świętości za wszelką cenę.

Cztery czy pięć miesięcy przed ukończeniem szkoły średniej zauważyłam, że moje koleżanki snują plany pójścia na studia, osiągnięcia sukcesu i triumfowania w życiu. Ja natomiast myślałam tylko o całkowitym poświęceniu się Panu i służeniu ubogim. Chciałam oddać najlepszą część mojego życia, aby odpłacić z wdzięcznością to, co Pan zrobił dla mnie: „ZA MIŁOŚĆ ODPŁACA SIĘ MIŁOŚCIĄ”. Wreszcie nadszedł moment powiedzeniaPanu„tak”.Miałamszesnaścielat,kiedy wstąpiłam jako postulantka do wspólnoty Sióstr Misjonarek Sług Ubogich. Wiedziałam, że zaczynam nowy etap mojego życia, przygotowując się do bycia misjonarką.

Uznaję swoje wady i ograniczenia, a także napotykane trudności. Pan przez swoją łaskę powołał mnie do swej winnicy, aby kontynuować swoje dzieło zbawienia. Dlatego nieustannie Mu dziękuję, że chronił mnie i pomagał wytrwać w Jego łasce. Pamiętam pewien sen, który miałam. Chciałam poznać piekło, ale nie mogłam do niego wejść. Jeden z diabłów powiedział mi: „Nie możemy znieść niewinności twoich oczu”. Te słowa wystarczyły mi, by pozostać Panu wierną na zawsze. Modlitwa zajmowała zawsze centralne miejsce w moim życiu i jest jedynym środkiem, którypomagałmiiciąglepomagastawiać czoła życiowym trudnościom. To modlitwą każdego dnia żywi się moja dusza.

Już jako zakonnica poszłam na studia, aby zostać nauczycielką i ukończyłam nauczanie początkowe oraz nauczanie religii. Nie żałuję, że jestem wychowawczynią, chociaż czasami okazuje się to misją bardzo trudną (chociaż bynajmniej nie niemożliwą). Wymaga mnóstwa cierpliwości i wielkiej miłości. Lubię przypominać sobie słowa wielkiego wychowawcy i kapłana świętego Marcelina Champagnata: „Żeby wychowywać, trzeba kochać”. Piękne zdanie, które poznałam na uniwersytecie. Moim głównym pragnieniem jako wychowawczyni jest wzbudzanie w dzieciach i młodzieży pragnienia bycia świętym w małych sprawach własnego codziennego życia.

Będę zawsze wdzięczna Panu, ponieważ nigdy mnie nie opuścił. Jednocześnie dziękuję z całego serca Ruchowi Misjonarzy Sług Ubogich, ponieważ w nim się urodziłam i wychowałam do życia Bożego.

Obecnie jestem siostrą po ślubach wieczystych i dzięki łasce Bożej trwam na tej drodze. Przede wszystkim jestem szczęśliwa, widząc wiele dzieci, które w sytuacji takiej jak ja lub w innych okolicznościach mają możliwość żyć w tej rodzinie i poznawać Boga.

Oddaję się w ręce Dziewicy Maryi i mojego Anioła Stróża, abym pozostawała w każdej chwili wierna Jezusowi, który powołał mnie do służby Jemu w ubogich.